Το κίνημα των πλατειών και τι απέμεινε!;

Το κίνημα των πλατειών και τι απέμεινε!;

Σαν σήμερα ξεκίνησαν στην Ισπανία οι μεγάλες διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις σε πλατείες, δρόμους, γειτονιές, που πήρε και το όνομα «15 Μ», λόγω της ημερομηνίας.
Το κίνημα αυτό έχοντας ως αφετηρία τις κινητοποιήσεις στις αραβικές χώρες (τη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη-που μόνο ως τέτοια δεν εξελίχθηκε) επεκτάθηκε σε όλες τις χώρες, που μπήκαν στα μνημόνια δημιουργώντας ψευδαισθήσεις, φόβους, ελπίδες και ανατροπές.

Στην Ελλάδα έτυχε αρχικά μεγάλης υποστήριξης με την συσπείρωση ευρέως φάσματος πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, και ετερόκλητων μεταξύ τους, που σύντομα «ξεφούσκωσε».

Παρά την ανηλεή επίθεση, που δέχεται η κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια των Μνημονίων, είναι σαφές, ότι οι κοινωνικές αντιστάσεις έχουν καμφθεί σε σημείο εκμηδένισής τους.
Τα αίτια της κάμψης πολλά, μεταξύ των οποίων:

   

1. Η άγρια και πρωτοφανής καταστολή, που δέχθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, στην πρώτη τους επαφή με μορφές αγώνα και αντίστασης, το σoκ, που δέχθηκαν οι εργαζόμενοι, από την ανηλεή και διαρκή επίθεση στα εισοδήματά τους και από τις απολύσεις, ο φόβος για την απώλεια, έστω και των ψίχουλων, που τους κρατά σε διαρκή ομηρεία.
    
   
2.  Η έλλειψη οράματος. Γιατί οι περισσότεροι, ούτε φώναξαν, ούτε συγκρούσθηκαν για μια άλλη κοινωνία, αλλά για να ανακτήσουν τη χαμένη τους ζωή, για μια νεκρανάσταση του κράτους πρόνοιας, του κράτους δικαίου.Ίσως γιατί δεν κατάλαβαν, δεν τους έδωσε κανείς να καταλάβουν, ότι πια δεν υπάρχει δρόμος, αλλά ούτε και σημείο επιστροφής.Αυτοί, που το κατάλαβαν και μέσα από αυτές τις κινηματικές διαδικασίες ριζοσπαστικοποιήθηκαν, είναι και το κέρδος αυτού του τρίχρονου αγώνα.
    
   
3. Η μετατόπιση του κέντρου βάρους του αγώνα από τις από τα κάτω κινηματικές διαδικασίες στην ανώδυνη εκλογική αντιμετώπιση της επίθεσης, και αυτό γιατί οι κυρίαρχες προτεινόμενες, ως εναλλακτικές κινούνται μέσα στα πλαίσια του συστήματος και μάλιστα δεν ξεφεύγουν, ούτε καν, από την εκλογική κοινοβουλευτική διαδικασία.
   

Οι ευθύνες της καθεστωτικής αριστεράς είναι προφανείς.

   

• Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ψευδαισθήσεις, όταν ισχυρίζεται, ότι η απόκρουση της επίθεσης είναι δυνατή και νοητή μόνον εντός συστήματος και μάλιστα εντός υπερεθνικών οργανισμών, με ταυτόχρονο κλείσιμο των ματιών ένθεν κακείθεν, την ίδια στιγμή, που αυτή η πολιτική γραμμή δέχθηκε συντριπτική ήττα στη Κύπρο.
  
     
  
• Το ΚΚΕ στο μοναχικό και φοβικό δρόμο του προς την ομιχλώδη λαϊκή εξουσία αρκείται σε κοινοβουλευτικές διεργασίες και ακροβατισμούς με επαναστατική ρητορική και ταυτόχρονα όχι απλά υπονομεύει, αλλά συνειδητά καταγγέλλει και συκοφαντεί την οποιαδήποτε κινητοποίηση δεν ελέγχει
  
     
  
• Αλλά και οι άλλες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής αριστεράς, καθώς και οι δυνάμεις του ευρύτερου Αντιεξουσιαστικού, Αναρχικού χώρου, παρά την ριζοσπαστικότητα και την καθοριστική συμβολή στους μεγάλους αγώνες των τελευταίων ετών, που ξεκίνησαν με τη μεγαλειώδη φοιτητική εξέγερση τους άρθρου 16,πέρασαν μέσα από τους πύρινους δρόμους του Δεκέμβρη, και συνεχίσθηκαν μέχρι και την έμπρακτη και μαζική πολιτική και υλική αντιπαράθεση της 12ης Φεβρουαρίου, δεν κατάφεραν, δεν καταφέραμε, να θέσουμε με απλό και άμεσο τρόπο ένα συλλογικό, ανατρεπτικό σχέδιο, ένα προγραμματικό πλαίσιο, σε μια επαναστατική προοπτική, έναντι των αντανακλαστικών αντιδράσεων και του αυθόρμητου ξεσπάσματος.
  

Επειδή όμως και παρά την κάμψη και τον φαινομενικό εφησυχασμό και την παραίτηση, οι διεργασίες συνειδητοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης συνεχίζονται

και

Επειδή αυτή η κοινωνική δυσφορία, δεν μπορεί παρά να εκφραστεί και με βίαιο τρόπο, τουλάχιστον από κάποια κομμάτια της κοινωνίας και των εργαζομένων.

Ανακύπτει το ερώτημα προς ποιά κατεύθυνση θα στραφεί αυτή η ριζοσπαστικοποίηση, έστω και αυτών των ελάχιστων.

Στο δρόμο του αστικού κοινοβουλευτισμού και της «επανάστασης χωρίς να σπάσει ούτε ένα τζάμι»;

Ή στο δρόμο και από τη θέση και με όρους δυναμικής, ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, σε θεσμικό, αλλά κυρίως σε εξωθεσμικό-εξωκοινοβουλευτικό επίπεδο, με ανάπτυξη παράλληλων μορφών αυτοοργάνωσης των εργαζομένων και δομών αλληλεγγύης;

Γιατί μόνο με τις μικρές και τις μεγάλες νίκες και με τις επιμέρους κατακτήσεις ανοίγει ο δύσκολος και μακρύς δρόμος των επαναστατικών γεγονότων και η ελπίδα αποκτά νόημα και περιεχόμενο.

Αλέκα Ζορμπαλά (αναδημοσίευση από facebook)

Ηταν ενα κινημα μικροαστων κυριως,που ναι μεν ηταν απογοητευμενοι απο το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ,αλλα χωρις να εχουν αλλαξει ουσιαστικα οι συνειδησεις τους.Το κακο δεν ειναι τοσο αυτο,ο καθενας απο καπου ξεκιναει,το κακο ειναι οτι εμειναν εκει.

Δεν συγκροτηθηκε ποτε σε ταξικη βαση,πηγαιναν τα πρωινα και δουλευαν,και τα βραδια πηγαιναν με τα αφεντικα τους που τους εκοβαν τον μισθο,στην πλατεια και εκτονωνονταν.Και ενω αρχικα ηταν κατα των κομματων,τελικα ο καθενας βρηκε το νεο ΠΑΣΟΚ του ή την νεα ΝΔ του και προχωρησε.

Ηταν το κυκνειο ασμα της οποιας αντιδρασης κατα του μνημονιου,απο τοτε και μετα κυριαρχησε η αναμονη για τις εκλογες και η ελπιδα οτι θα αλλαξει η κυβερνηση.