Όχι πια φόροι, μόνο ελεημοσύνη

H μεγάλη αποκάλυψη του Ufnfollow, με τα εκκαθαριστικά των Κόκκαλη, Βγενόπουλου, Αλαφούζου, Μάνεση, μου έφερε στο μυαλό ένα κείμενο που δημοσίευσε πριν από μερικές εβδομάδες το αμερικανικό περιοδικό Forbes. Ο συντάκτης του, Πάνος Μουρδουκούτας, εμμέσως πλην σαφώς υποστήριζε ότι οι Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες καλά κάνουν και δεν πληρώνουν τους φόρους τους γιατί το ελληνικό κράτος είναι τόσο διεφθαρμένο που… δεν του αξίζουν!

Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τη συλλογιστική που ακολούθησαν οι νεοφιλελεύθεροι σχολιαστές και οι μιντιάρχες του μνημονίου για να φτάσουν σε αυτό το σημείο.

Αρχικά, όταν στην εξουσία βρισκόταν το “σοσιαλιστικό” ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και του Παπακωνσταντίνου, αντέγραψαν κατά λέξη τα επιχειρήματα του Βερολίνου υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα ήταν ενα έθνος τεμπέληδων που ζούσε πέρα από τις δυνατότητές του. Συνεπώς θα έπρεπε να πληρώσει το τίμημα μέχρι τελευταίας δεκάρας.

Εκείνη την εποχή ακόμη και η αναφορά των λέξεων «κούρεμα χρέους» προκαλούσε ανατριχίλα και αντιμετωπίζονταν σαν επιβεβαίωση της χαραμοφαϊκης ψυχής των Ελλήνων. Η κρίση τότε δεν ήταν παγκόσμια ή ευρωπαϊκή αλλά καθαρά ελληνική. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο Λουκάς Παπαδήμος, ο μετέπειτα δοτός πρωθυπουργός μιας οικονομικής δικτατορίας, αρθρογραφούσε εναντίον του κουρέματος του ελληνικού χρέους.

Καθώς όμως η χώρα οδηγούνταν σε τέτοια καταστροφή, που θα συμπαρέσυρε και τους πιστωτές της, το Βερολίνο αποφάσισε να αποδεχθεί ένα μικρό κούρεμα – το οποίο θυμίζουμε απεχθάνονταν οι μεγαλοδημοσιογράφοι και αναλυτές της εποχής. Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για στάση πληρωμών και λογιστικό έλεγχο του χρέους που πρότεινε τότε το ντοκιμαντέρ Debtocracy. Και μόνο οι λέξεις διαφάνεια και έλεγχος του χρέους προκαλούσαν φρίκη στο επιτελείο του τσάρου της οικονομίας Γ.Παπακωνσταντίνου, ο οποίος γνώριζε ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έρχονταν στο φως και τα δικά του οικονομικά εγκλήματα. Για το λόγο αυτό τέθηκε σε λειτουργία ένας γιγαντιαίος μηχανισμός στελεχών του ΠΑΣΟΚ που τροφοδοτούσαν τις εφημερίδες, τα κανάλια και τα social media με ψεύδη στοιχεία σχετικά με τις επιπτώσεις της στάσης πληρωμών και του λογιστικού ελέγχου.

Μεγάλοι κρατικοδίαιτοι αναλυτές, ορισμένοι από τους οποίους είχαν διορίσει ακόμη και τις συζύγους τους στο δημόσιο με τη βοήθεια του ΠΑΣΟΚ, ξιφουλκούσαν εναντίον οποιουδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει τη νεοφιλελεύθερη γραμμή των εκδοτών.

Η θεωρία των χαραμοφάηδων Ελλήνων που δεν πληρώνουν τους φόρους τους παρέμεινε ζωντανή. Μέχρι τη στιγμή που αδιάσειστα πλέον στοιχεία αποδείκνυαν ότι αυτοί που δεν πληρώνουν τους φόρους τους είναι οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι μεγαλοεκδότες και η εκκλησία. Αρχικά επιχειρήθηκε να διαστρεβλωθεί αυτή η πραγματικότητα, με τη βοήθεια υψηλόμισθων στελεχών των ΜΜΕ που αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι. Να σημειωθεί ότι οι μισθοί αυτών των «δημοσιογράφων» (όπως είχε αποκαλύψει και πάλι το Unfollow) προέρχονται και από τις άμεσες και έμμεσες χρηματοδοτήσει μεγάλων τραπεζών, η ανακεφαλαιοποίηση των οποίων εξαρτιόνταν από την ψήφιση των μνημονίων και την τηλεοπτική αποβλάκωση του πληθυσμού.

Στο σημείο αυτό πλησιάζουμε την ουσία του προβλήματος. Τα στοιχεία που φέρνει στο φως το Unfollow και αρκετά ακόμη ανεξάρτητα έντυπα αποδεικνύουν ότι το δομικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι οι υποτιθέμενες αυξημένες δαπάνες του κράτους αλλά τα περιορισμένα έσοδα. Και ο περιορισμός των εσόδων οφείλεται στο γεγονός ότι το ελληνικό κράτος, από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα, δεν θέλησε ποτέ να φορολογήσει με στοιχειωδώς δίκαιο τρόπο το μεγάλο κεφάλαιο.

Αντιμέτωποι με τη νέα πραγματικότητα οι βιομήχανοι οι εφοπλιστές και οι καναλάρχες άλλαξαν την προπαγανδιστική τους γραμμή. Το ζητούμενο δεν ήταν πλέον να αποδείξουν ότι οι πολίτες δεν πληρώνουν τους φόρους τους στο κράτος αλλά ότι αυτοί δεν πρέπει να πληρώνουν φόρους σε έναν «υπερδιογκομένο» δημόσιο τομέα. Το επιχείρημα αυτό προσφέρει σειρά προτερημάτων: Προωθώντας την εικόνα διαφθοράς των πολιτικών (η οποία είναι σαφώς υπαρκτή) οι καναλάρχες και οι βιομήχανοι επιτυγχάνουν και ένα δεύτερο στόχο. Προωθούν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας από το οποίο περιμένουν συγκεκριμένα οφέλη . Το γεγονός ότι η εξαδέλφη του Παπακωνσταντίνου και μεγαλοστελέχη της Eurobank (μεταξύ άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων) βρέθηκαν σε θέσεις κλειδιά του ταμείου αποκρατικοποιήσεων μαρτυρά το μέγεθος αλλά και τα χαρακτηριστικά της επιχείρησης ξεπουλήματος που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Την ίδια ώρα η νέα προπαγανδιστική γραμμή επιτρέπει στους ανθρώπους που διαφήμισαν την οικονομική κατάληψη της χώρας από την τρόικα να εμφανίζονται ως άλλοι ρομπέν των φτωχών. Τα ίδια μέσα ενημέρωσης που συνέβαλαν με την προπαγάνδα τους στο να μετατραπούν περιοχές της Αθήνας σε αντίγραφα της υποσαχάρειας Αφρικής τώρα προσφέρουν μακαρόνια, αλεύρι και ζάχαρη σαν ελεημοσύνη στα θύματά τους.



Η τακτική τους δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτή της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η οποία μοιράζει μερικά κουτιά γάλα ενώ την ίδια στιγμή στηρίζει το ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας, ψηφίζει κατά της φορολόγησης των εφοπλιστών και τραμπουκίζει εργαζόμενους και συνδικαλιστές σε όλη την Ελλάδα. Έκφανση αυτής της συνάντησης του νεοφιλελευθερισμού με το νεοναζισμό ήταν και η ανάδειξη ακροδεξιών πολιτικών όπως ο Τζήμερος – ο οποίος όμως λόγο περιορισμένων ικανοτήτων δεν κατάφερε να παίξει το ρόλο που του ανατέθηκε.

Η έννοια του κοινωνικού κράτους -ακόμη και σε αυτή την κουτσουρεμένη μορφή που μας προσέφερε η μεταπολεμική ανάπτυξη του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος – δίνει τη θέση της στην ελεημοσύνη. Το σύστημα επιστρέφει έτσι στην περίοδο πριν από την εδραίωση της αστικής δημοκρατίας όπου ο ηγεμόνας και οι ευγενείς εξαγόραζαν την υποταγή των υπηκόων τους με ψίχουλα.

Άρης Χατζηστεφάνου

Πηγή: info-war