Kulon Progo

Μια ιστορία για την άμμο, και γι’ αυτούς που ζουν απ’ αυτή: Η
ιστορία της συλλογικότητας του Kulon Progo και της αντίστασης
που προβάλλει. Μια έκκληση για διεθνή αλληλεγγύη.

Εισαγωγή

“Η άμμος ορίζει την ιστορία της ζωής αυτών που ζουν κατά την νότια ακτογραμμή του Kulon Progo”

Μέχρι και σήμερα, αυτή η άμμος έθρεψε χιλιάδες ανθρώπους εγκατεστημένους σ’ αυτό τον τόπο, την επικράτεια Kulon Progo στην επαρχία της Yogyakarta στην Ινδονησία. Η ιστορία ξεκινά πριν το 1942, όταν οι κάτοικοι του ακόμα προσπαθούσαν να μετατρέψουν την άμμο σε εργαλείο για την επιβίωση τους. Σημειώσεις απ την κουβέντα με τον Arjo Dimenjo, έναν χωρικό απ το Karang Sewu δείχνουν πως προτέρα οι συγχωριανοί του επιβίωναν φυτεύοντας ρύζι, γλυκοπατάτες και φασόλια κατά μήκος της ακτογραμμής.

Παρά ταύτα, κατά την περίοδο της ιαπωνικής αποικιοκρατίας, απαγορεύτηκε στους κατοίκους να χρησιμοποιούν την άμμο ως καλλιεργήσιμη γη, υποψιαζόμενοι πως μυστικά οι κάτοικοι έπαιρναν αλάτι απ την θάλασσα. Όμως μετά την διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ινδονησίας και την αποχώρηση των Ιαπώνων, λίγοι χωρικοί επανεγκαταστάθηκαν, προσπαθώντας να επιβιώσουν απ την άμμο. Κατά τον Arjo Dimenjo ο πρόεδρος Soekarno κατά την επίσκεψη του το 1948, προσκάλεσε τους χωρικούς να καλλιεργήσουν ξανά τη γη, που επαναλαμβάνουμε είναι κατά μήκος της ακτογραμμής και αποτελείται από μαύρη άμμο, και αυτοί επανήλθαν. Μια καταιγίδα κάπου στο 1970 όμως κατέστρεψε μεγάλες εκτάσεις γης και σπιτιών. Παρά της αντίξοες συνθήκες όμως οι χωρικοί κατάφεραν να επιβιώσουν, παραμένοντας αποφασισμένοι να τρέφονται απ ότι η άμμος είχε να δώσει.

Αυτοί που ζουν απ' την άμμο αποκαλούνται “cubung” χλευαστικά, ένα υποτιμητικό στερεότυπο που ορίζει άνθρωπο κατώτερο, οπισθοδρομικό, και ισχαιμικό. Και στην πραγματικότητα σε παρελθούσες δεκαετίες, ο συνδυασμός της ηλιακής ακτινοβολίας και των ρύπων του ανέμου, πολλοί ντόπιοι έπασχαν από ασθένειες του δέρματος, του στομαχιού, του αναπνευστικού συστήματος και των ματιών.

Οι κάτοικοι της ακτής καλλιεργούσαν γη ουσιαστικά χωρίς χώμα, ελπίζοντας πως το νερό της βροχής (η Ινδονησία έχει ουσιαστικά 2 εποχές, αυτή της ξηρασίας και αυτή των βροχοπτώσεων) θα καθιστούσε την γη γόνιμη, και οι συνθήκες διαβίωσης τους ήταν πάντα επικίνδυνες. Μέχρι την δεκαετία του 80 οι καλλιέργειες κατά μήκος της ακτογραμμής ήταν οριακά επωφελείς. Το μόνο που επιβίωνε τις συνθήκες ήταν κάποιες ποικιλίες σταφυλιού, και αυτό μόνο κατά την περίοδο βροχοπτώσεων Κατά την περίοδο ξηρασίας δεν επιβίωνε τίποτα. Έτσι η εξαθλίωση ανάγκασε πόλους χωρικούς να στραφούν στο μεροκάματο οπουδήποτε αυτό ήταν διαθέσιμο, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε πως θα πρεπε να εγκαταλείψουν το νησί της Jawa, και να επιστρέφουν μισό η και ένα χρόνο αργότερα. Μέχρι και το 80 λοιπόν ο όρος "cubung" ήταν ακόμα συνήθης, και οι κάτοικοι εξακολουθούσαν να προσπαθούν να βρουν τρόπους να καταστήσουν τη γη γόνιμη, τρώγοντας και αναπνέοντας άμμο καθημερινά λόγο των συνθηκών, προς χάριν της επιβίωσης τους.


“Το να επισκέπτεσαι τους γείτονες σου θρέφει την συλλογική σοφία”

Σχεδόν ανελλιπώς κάθε απόγευμα, οι αποκαλούμενοι ως cubung επιτελούσαν το “Endong-endongan” , ένα έθιμο κατά το οποίο οι χωρικοί μαζεύονται σε γειτονικά σπίτια και μοιράζονται τις ιστορίες και εμπειρίες τους (1). Κατά τον Iman Rejo, έναν χωρικό απ’ το Bugel, μ' αυτό τον τρόπο προσπαθούν να πληρώσουν τις ανάγκες της ζωής, πνευματικές και υλικές, είτε αυτό γίνεται συνειδητά η ασυνείδητα. Όταν οι κάτοικοι συναντιούνται κάθε απόγευμα, έχουν το συναίσθημα πως δεν είναι μόνοι και αποκομμένοι. Στιγμές σαν κι αυτές είναι το έμβρυο που γεννάει το κίνητρο και την θέληση να διατηρήσουν και να εμπλουτίσουν τις ζωές τους, η ώρα για να πάρουν μια ανάσα και να συνθέσουν μαζί νέες ιδέες. Το endong-endongan είναι μια συνάντηση φίλων, τείνει να είναι αντί-ιεραρχικό, και συμβαίνει αυθόρμητα και κατά συρροή τα απογεύματα. “Αυτές οι από καρδιάς συναντήσεις για να αλληλοϋποστηριχθουμε και να μοιραστούμε εμπειρίες εξελίχθηκαν από την ιδέα τριών χωρικών (Iman Rejo, Pardiman, Musdiwiyono), έτσι ώστε να προσπαθήσουν να βρουν νέες τεχνικές ώστε να εκμεταλλευτούν καλύτερα την άγονη αυτή γη” .

Οι συναντήσεις αυτές δημιούργησαν σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης μεταξύ των ατόμων, σ αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Ξεκίνησαν να συζητάνε για τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν αναζητώντας τρόπους να τα επιλύσουν μαζί. Πρωτύτερα, κάθε οικογένεια καλλιεργούσε ανεξάρτητα τη γη, σύντομα όμως επήλθε η ανάγκη της συλλογικής συνεργασίας, αναζητώντας νέους τρόπους καλλιέργειας Για καλή τους τύχη, οι ικανότητες και εμπειρίες που απέκτησαν στο μεροκάματο ήταν αφετηρία νέων συζητήσεων και πειραματισμών.
Διάφορες νέες ιδέες ανέκυψαν απ αυτές τις απογευματινές συναντήσεις, με μια απ αυτές να είναι η σύνθεση μιας ομάδας μελέτης της φύσης της γης και των δυνατοτήτων που αυτή παρείχε. Το 1984 μια ομάδα αγροτών συλλογικοποιήθηκε παρέχοντας αλληλοβοήθεια για την κατασκευή πηγαδιών στα χωράφια. Η ρευστότητα της άμμου τους επέτρεψε εύκολα να σκάψουν σε βάθος 5-8 μέτρων και διάμετρο 5 μέτρων, εισχωρώντας στην γη σωλήνες από bamboo, και κατασκευάζοντας μηχανισμούς ανέλκυσης του νερού. Ολοκληρώνοντας τα πηγάδια, συνέχισαν με την κατασκευή φραγμάτων και βελτίωσαν τη γονιμότητα της γης χρησιμοποιώντας κοπριά απ τα ζώα τους. Οι εργασίες αυτές πραγματοποιήθηκαν απ τους ίδιους τους αγρότες, χωρίς την μίσθωση επαγγελματιών, δουλεύοντας συλλογικά. Οι πειραματισμοί των αγροτών βασίζονταν πάντα στη παρατήρηση της φύσης.
Προσπάθησαν να φυτέψουν καλαμπόκι χρησιμοποιώντας διαφορετικές μεθόδους ποτισμού, και διαφορετικούς τρόπους και τοποθεσίες για να φυτέψουν δέντρα “acacia” , με κάθε τους προσπάθεια να συμβαδίζει με τις παρατηρήσεις της φύσης και της γης γύρω τους, ώσπου μια μέρα ένας αγρότης παρατήρησε chilli να φυτρώνει δίπλα από μια τροπική καρυδιά (coconut tree). Αυτή η παρατήρηση ώθησε και τους υπόλοιπους αγρότες να φυτέψουν chilli σε ειδικές τοποθεσίες, συλλέγοντας εμπειρία απ της ως τώρα προσπάθειες τους. Εν τέλει απέκτησαν εις βάθος γνώσεις για την ειδική καλλιέργεια της γης τους, χωρίς την επέμβαση ειδικών και ειδημόνων. Η αποτελεσματικότητα τους επήλθε απ την πρωτοβουλία τους να συλλογικοποιηθούν και να μοιραστούν τις γνώσεις και παρατηρήσεις τους. Τα πηγάδια σταδιακά σταθεροποιήθηκαν με πέτρα και τσιμέντο και δικτυώθηκαν μεταξύ τους από σωλήνες bamboo, που και αυτοί αντικαταστάθηκαν από σωλήνες PVC. Αν και τα υλικά πλέον είναι μοντέρνας φύσης, χρησιμοποιούνται πάντα με με κατανόηση και σεβασμό στην φύση και το ειδικό περιβάλλον. Σήμερα η συλλογικότητες αποτελούνται από περίπου 10.000 οικογένειες, κοντά στους 50.000 ανθρώπους.
Το πρόβλημα της εισπνοής άμμου και τις καταστροφής των φυτειών λόγο των δυνατών ανέμων επιλύθηκε με την φύτευση φοινίκων και δέντρων bittergourd ή aubergine. Φυτεύτηκαν θάμνοι και κατασκευάστηκαν αμμοπαγίδες για να ανακόπτουν τα κύματα πριν φτάσουν στην καλλιεργημένη γη, γιατί το αλάτι και το ιώδιο της θάλασσας θα κατέστρεφαν ότι ακουμπούσαν. Τα δέντρα αυτά είναι φυσικοί ανεμοθραύστες, και μαζί με τους θάμνους και τις αμμοπαγίδες αποτελούν μια ανθρώπινη παρέμβαση για βελτίωση των καλλιεργειών σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον.

Είναι πολλοί οι τρόποι με τους οποίους οι εμπειρίες και οι παρατηρήσεις τους επέφεραν την ειδική τεχνογνωσία που έχουν σήμερα, αλλά δεν χρειάζεται να αναφερθούν όλοι εδώ. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως οι αγρότες πέρασαν μια μακρά και συνεχώς εναλλασσόμενη περίοδο εξέλιξης, κατά την οποία το κλειδί για την επιβίωση τους δεν ήταν ποτέ προφανές. Τους απαγορεύτηκε να καλλιεργούν, τους έγδερνε ο άνεμος, η γη πριν την σταθεροποίηση της απ τα φυτά ήταν γεμάτη αμμοπαγίδες, και θέριζαν οι αρρώστιες. Πάραυτα, με τις συναντήσεις και το δέσιμο την εμπειρία και τη γνώση που αυτές επέφεραν, οι αγρότες συνειδητοποίησαν πως δεν ήταν πια μόνοι, ούτε “θαμμένοι στην άμμο” . Αναδύθηκαν δυνατότεροι, με νέες τεχνικές και στρατηγικές, καθώς αυτοδιέθεταν τις δυνάμεις και γνώσεις τους στους γείτονες τους καθημερινά.

Για πολύ καιρό αντιμετώπιζαν δυσκολίες, όμως πάντα κατάφερναν να επιλύουν τα προβλήματα τους ανεξάρτητα και αυτόνομα, χωρίς την “βοήθεια” εξωγενών παραγόντων, και ειδικότερα της κυβέρνησης. Ακόμα και οι δρόμοι για τα χωράφια κατασκευάστηκαν απ' αυτούς, αρχικά με πέτρες, και τελικά με άσφαλτο, συνεργαζόμενοι για την κάλυψη των οικονομικών απαιτήσεων και την εργασία κατασκευής μόνο μεταξύ τους, χωρίς καμία κυβερνητική χρηματοδότηση Και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πάντα θα διηγούνται αυτή την ιστορία, ερωτώμενοι για τον ρόλο του κράτους στην κοινότητα τους.
Επιπροσθέτως, ποτέ δεν αντιμετώπισαν συγκρούσεις σχετικά με το ποια οικογένεια θα καλλιεργούσε ποια έκταση. Γνωρίζουν πως το δικαίωμα του να καλλιεργείς είναι κάτι που έχουν από κοινού, και οι σχετικές διενέξεις απουσιάζουν, τα όποια προβλήματα τα διευθετούν μεταξύ τους. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ των ατομικοτήτων και τον αγροτικών συλλογικοτήτων μακράν ξεπερνούν αυτές τον επιχειρηματιών και των πελατών τους, που χρειάζονται συμβόλαια σφραγισμένα και επικυρωμένα.

Προσπάθειες άνω των 40 ετών, έκαναν την έρημη γη μια γόνιμη και παραγωγική ζώνη. Φυτά όλων των ειδών μπορούν τώρα να ευδοκιμήσουν χάρις στην σκληρή δουλειά και φροντίδα που έδωσαν στις καλλιέργειες τους. Στην άμμο, κηπουρικά τοποθετημένα σπαρτά μπορούν να ευδοκιμήσουν σε περίοδο βροχών και ξηρασίας. Chilli, aubergine, bitter gourd, φασόλια, ρύζι, καλαμπόκι, καρπούζια, και πολλά άλλα είδη λαχανικών καλλιεργούνται στην 25 χιλιομέτρων ακτογραμμή. Τα χαΐρια των χωρικών έκαναν κυριολεκτικά την άμμο πράσινη έκταση. Και η επιτυχία τους οφείλεται στην συλλογική γνώση, είτε αυτή είναι τεχνογνωσία, είτε τοπική σοφία σχετικά με τον χρόνο και την τοποθέτηση των καλλιεργειών, την φροντίδα και τον θέρο της σοδειάς.

Το chilli είναι σήμερα η κύρια καλλιέργεια των αγροτών, και μαζί με τ’ άλλα σπαρτά φυτεύονται σύμφωνα με την εποχή. Κάθε συλλογικότητα αγροτών αποφασίζει πότε και που θα φυτέψει το ανάλογο σπάρτο, και ποιο θα το ακολουθήσει. Κάθε χρόνο οι συλλογικότητες αποφασίζουν πότε θα σπείρουν, έχοντας υπόψιν παράγοντες όπως το τοπικό ημερολόγιο της Jawa, την κατάσταση της γης, της θάλασσας και του ουρανού, και την περίπτωση σύγκρουσης των περιόδων σποράς διαφορετικών προϊόντων στο ίδιο κομμάτι γης.

Φωτογραφίες της περιοχής

Επιχειρηματίες και γαιοκτήτες θέλουν να “φάνε” την άμμο

Το 1964 μια μελέτη που ανέλυε τη σύνθεση της άμμου επιτελέστηκε από το τμήμα γεωλογίας του πανεπιστημίου ITB. Ηγουμένη από τον In Junas, μέτρησε την περιεκτικότητα της άμμου σε σίδηρο και το απαιτούμενο βάθος εκσκαφής για την ανεύρεση νερού ξηράς. Κάποιοι χωρικοί προσελήφθησαν για την περάτωση των γεωτρήσεων, γινωμένοι μάρτυρες της ανεύρεσης καθαρού πόσιμου και αφαλατωμένου νερού λίγα μέτρα μόλις από τη θάλασσα (3). Ο σίδηρος στο χώμα αποτελούσε φίλτρο που μετέτρεπε το αλμυρό νερό σε πόσιμο. Αυτές τις μαρτυρίες εντέλει εκμεταλλεύτηκαν οι ντόπιοι και επέφεραν σημαντικές αλλαγές στις ζωές τους 20 χρόνια αργότερα, με τους Iman Rejo, Pardiman και Musdiwiyono να παίρνουν την πρωτοβουλία να κάνουν γεωτρήσεις για να δώσουν ζωή στην γη.

Η μελέτη είχε ξεχαστεί, αλλά τελικά βρήκε τον δρόμο της και από ακαδημαϊκή αναφορά κατέληξε σε εντολή εξόρυξης, και απομάκρυνση των κατοίκων, ενώ αυτοί ευδοκιμούσαν, έχοντας τη δυνατότητα ακόμα και να σπουδάζουν τα παιδιά τους. Με στόχο την οικονομική εκμετάλλευση του χώρου σχηματίστηκε η PT JMM (Jogja Magasa Mining).

Την Πέμπτη, 6 Οκτωβρίου 2005 συντάχθηκε έγγραφο το οποίο έλεγε “Υπάρχει σίδηρος στην αμμώδη γη, και ήρθε ο χρόνος να εξορυχθεί, να εκμεταλλευθεί, ώστε να μην τον απολαμβάνουν μόνο οι αγρότες, αλλά όλοι μας, για το καλό της κοινωνίας, της φυλής μας και του έθνους μας” .(4)

Με βάση το έγγραφο, φαίνεται πως η PT JMM απέκτησε άδεια απ το κράτος να εξορύξει και να εκμεταλλευτεί την περιοχή, όμως η εταιρία ήταν ακόμα νέα στις εξορύξεις. Χρειαζόταν εμπειρία και επιπλέον κεφάλαιο (5), συνεπώς έναν ακόμα εταίρο. Σε μια συνέντευξη με τον Lutfi Hayden (6) (υψηλόβαθμου της Jogja Magasa Iron), ο ίδιος ενημερώνει πως η εταιρία συνεργάζεται πλέων με την, αυστραλιανής βάσης, Indo Mines Ltd. (7) και πως η, επίσης αυστραλιανής βάσης, Kimberly Diamond έκανε μαζί με άλλους συνεργάτες ουσιαστικές επενδύσεις σε κεφάλαιο Η συνεργασία μεταξύ των PT Jogja Magasa Iron, Indo Mines, και άλλους επενδυτές, συνέθεσαν την JMI (Jogja Magasa Iron) (8 ), αν και το όνομα της πρόσφατα άλλαξε σε JMI (Jogja Magasa International).

Συστηματικά βήματα έχουν γίνει απ τους παραπάνω εταίρους σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές και την εξουσία για να διασφαλίσουν την επιτυχία του εξορυκτικού εγχειρήματος. Ο Lutfi Hayden ισχυρίζεται πως η JMI έχει ήδη βρει σημαντική οικονομική υποστήριξη, παρότι οι παγκόσμια οικονομική σκηνή βρίσκεται σε ύφεση.


Αγρότες πολεμούν τις εταιρίες

Στις αρχές του 2006 οι κάτοικοι της ακτογραμμής βρίσκονταν σε αναβρασμό με αφορμή το σχέδιο εξόρυξης. Η νευρικότητα τους εξαπλώθηκε, καθώς συνειδητοποιούσαν πως θα έχαναν τη γη που τους έτρεφε για τόσα χρόνια. Η ανησυχία μεταξύ τους και μεταξύ των συλλογικοτήτων τους οδήγησε στην σύγκληση συνέλευσης των συλλογικοτήτων όλης της ακτογραμμής τον Απρίλιο, με θέμα το πρόβλημα κατά-πόδας, όπου και στοιχεία για το σχέδιο εκκένωσης και εξόρυξης έγιναν ξεκάθαρα και γνωστά σε όλους.

Η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω από 3 πιθανές προσεγγίσεις Την άνευ όρων αποδοχή του σχεδίου, την υπό όρους αποδοχή του, και την πλήρη απόρριψη του. Εκείνη την ημέρα κανένας από τους εκπροσώπους των συλλογικοτήτων δεν μετέφερε ως απόφαση της κολεκτίβας της/του την με οποιονδήποτε τρόπο αποδοχή της εγκατάλειψης της γης τους.
Την ίδια νύχτα οι αγρότες ξεκίνησαν τον στρατηγικό σχεδιασμό της αντίστασης τους, με πρώτο βήμα την σύσταση του SAA (Paguyaban Petani Lahan Pantai – Συνεργασία των Αγροτών της Ακτογραμμής). Η ασυνήθιστη δομή του συμπεριλάμβανε εκτός από εκπρόσωπο γραμματέα και ταμεία, και ομάδα συμβούλων που επίσης αποτελούνταν από αγρότες. Ο οργανισμός αυτός δεν ήταν άλλο από μια ακόμα συλλογικότητα. Σε κάθε χωριό προτάθηκε και ένας συντονιστής δράσης που θα το εκπροσωπούσε, πρόσωπο το οποίο είναι μεν ένα, αλλάζει όμως ευέλικτα και συχνά, και συστάθηκε αυτόνομη SAA, κάθε μια με την δική της δομή. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι πως κανείς-καμία απ τα μέλη της SAA δεν έχει παραπάνω δύναμη απ τους υπόλοιπους. Όλοι οι κάτοικοι σε όλες τις κοινότητες είναι μέλη της SAA, και όποιοι φόβοι, στοιχεία και σχέδια, συζητούνται σε αυτές τις συνελεύσεις. Προφανώς και η SAA δεν έχει γραφεία και σφραγίδες.

Μέσω αυτού του εργαλείου ο αγρότες οργανώνονταν και συντόνιζαν τις δράσεις τους, είτε αυτές σκόπευαν στην αντιπληροφόρηση ενάντια στην εικόνα που τα ΜΜΕ είχαν από καιρό ξεκινήσει να δημιουργούν, προετοιμάζοντας το έδαφος για την έξωση, είτε η φύλαξη της περιοχής από αστυνομία και διάφορους άλλους μισθωτούς που είχαν αρχίσει να διεισδύουν και να αναμειγνύονται με τους χωρικούς, εκφοβίζοντας και απειλώντας τους. Προφανώς η συμπεριφορά των χωρικών και η προσπάθειες τους να οργανωθούν δεν αντιμετωπίστηκαν φιλικά απ τις εταιρίες.

Πριν την αρχή του ραμαζανιού στις 24 Αυγούστου του 2007, οι αγρότες αποφάσισαν να αντεπιτεθούν, οργανώνοντας μαζικές διαδηλώσεις στην κοντινή πόλη της Jogjakarta, έδρα του σουλτάνου (εδώ αξίζει να αναφερθεί πως η επικράτεια της Jogjakarta, όπως και κάποιες άλλες στην Ινδονησία, είναι χαρακτηρισμένη ως ειδική περιοχή. Αυτό σημαίνει πως η τοπική φυλή δεν κατελήφθη διά πολέμου απ το τότε κράτος, αλλά συνθηκολόγησε την ένταξη της με αντάλλαγμα σχετική αυτονομία, και παγίωση του τοπικού σουλτάνου ως κυβερνήτη, με τον τίτλο να περνάει από πατέρα σε γιο). Επιτέθηκαν στο κυβερνητικό κτήριο περνώντας πάνω απ την αστυνομία, και απαίτησαν να υπογραφεί η απόσυρση του σχεδίου εξόρυξης. Φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις.
Το 2008 η αστυνομία προσέλαβε συμμορίτες και παρακρατικούς, συνοδεύοντας και έχοντας τους υπό προστασία, και ενώ οι αγρότες ήταν στα χωράφια τους εισέβαλαν στον χώρο. Η εισβολή των δυνάμεων αστικής κατοχής με χημικά και κανόνια νερού είχε ως αποτέλεσμα σφοδρές συγκρούσεις, και αρκετά σπίτια και καλλιεργήσιμες εκτάσεις να καούν. Μετά την απώθηση τους από τους ντόπιους κατοίκους λήφθηκε η απόφαση μέσω των συλλογικοτήτων ο χώρος να υπερασπιστεί ως άβατο απ' την αστυνομία, εγχείρημα το οποίο είναι επιτυχές ως και σήμερα ακόμα. Φωτογραφίες από την επίθεση και αμέσως μετά την απώθησή της.

Οι δράσεις και οι διαδηλώσεις συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Σχεδιάζουν νέες τακτικές και στρατηγικές για να διατηρήσουν τη γη που για δεκαετίες τους φροντίζουν και για να κρατήσουν τον τρόπο ζωής τους. Η υπόθεση των αγροτών του Kulon Progo είναι μια αυθεντική ιστορία ενάντια στην εξουσία, με αγώνες μακριά απ την πολιτική και την ιεραρχία, μια ιστορία με κύριο πρόταγμα την δύναμη της αυτό-οργάνωσης και της αυτό-διαχείρισης. Εδώ στο Kulon Progo, ανάμεσα στην άμμο και το σίδερο ζει μια δυνατή φωτιά που δεν δαμάζεται ούτε χαμηλώνει, και αντιστέκεται με κάθε κόστος στους κάθε είδους αλλοτριωτικούς μηχανισμούς.

Το Kulon Progo κάνει έκκληση για διεθνή αλληλεγγύη με οποίον τρόπο κρίνει η κάθε ατομικότητα η συλλογικότητα.

Επικοινωνία (σε αγγλική γλώσσα): petanimerdeka@yahoo.com
Όλες οι φωτογραφίες: http://postimage.org/kulon/


1. Iman Rejo
2. Iman Rejo
3. Iman Rejo
4. Έγγραφο με το οποίο συντάσσεται η Limited Company PT. Jogja Magasa Mining No. 40.
Buntario Tigris Darmawa NG, SH, SE. Η εμμονή της εταιρίας να προχωρήσει με τα σχέδια
της είναι προφανής εδώ.
Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι η εταιρία θα δράσει ως εξής:
a. Οι δραστηριότητες εξόρυξης στην χαρακτηρισμένη περιοχή συμπεριλαμβάνουν
την εξόρυξη σιδήρου, άνθρακα, τιτανίου και ουρανίου.
b. θα αναλάβει την εμπορεία, εισαγωγή εξαγωγή, ως μοναδικός αντιπρόσωπος
διανομέας και προμηθευτής των "προϊόντων" εξόρυξης.
c. θα εγκαθιδρύσει τις υποδομές για την εξόρυξη και επεξεργασία αυτών των
προϊόντων εκτός του ουρανίου
d. θα αναλάβει την μεταφορά αυτών των "προϊόντων" διά μέσου φορτηγών.
5. Το συγκεκριμένο έγγραφο αναφέρει την ύπαρξη αρχικού κεφαλαίου της τάξης των Rp
600,000,000
6. Συνέντευξη 12 Μαΐου 2009
7. Εφαρμογή της σχετικής σύμβασης της κυβέρνησης της δημοκρατίας της Ινδονησίας
8. Σχέδιο εργασιών 2009 JMI, Saphire Hotel, Jogjakarta, 12 Μαΐου 2009

Πηγή