Η φιλανθρωπία ως μια εκ των καλών τεχνών

Θα πάρει μέτρα ο δήμος της Αθήνας για να μην μαζεύει ξεπαγιασμένα κουφάρια αστέγων από τους δρόμους. Πάντα μου προκαλούσε μια εμετική διάθεση η εικόνα ενός κυρίου ντυμένου με ένα ακριβό παλτό, καπέλο, γάντια που βγαίνει από τη κούρσα του και ρίχνει ένα ψίχουλο σ΄ενα κακομοίρη που ξεπαγιάζει σ΄ενα πεζοδρόμιο. Η υπέρτατη πράξη κοροϊδίας. Φυσικά ο φουκαριάρης θα δεχτεί οτιδήποτε του δώσει, γιατί πεινάει, κρυώνει, πεθαίνει. Αλλά η αίσθηση ότι αυτός ο καλοζωισμένος με ήσυχη συνείδηση νοιώθει εσωτερική ικανοποίηση ότι έπραξε το καθήκον του σαν άνθρωπος με αηδιάζει.

Το ίδιο και οι κυρίες με τα φιλανθρωπικά τσάγια. Τα αρπαχτικά που χτίζουν εκκλησάκια για να κάνουν το καθήκον τους σαν καλοί χριστιανοί και πάνω από όλα το ανύπαρκτο και εγκληματικό κράτος και οι δημοσιοκάφροι του, που τους πιάνουν ξαφνικές ευαισθησίες σαν τις πουτάνες μ΄ενοχές. Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται ελεημοσύνη, χρειάζονται δικαιοσύνη. Χρειάζεται να έχουν τα αυτονόητα που δικαιούται κάθε πλάσμα πάνω σ΄αυτή τη γη και που δεν τα έχει γιατί κάποιοι τα έχουν στο εκατονταπλάσιο λόγω αρρωστημένου βουλιμικού εγώ.

Οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι δεν χρειάζεται να μάθουν να ζητιανεύουν, χρειάζεται να μάθουν να διεκδικούν το αυτονόητο. Τη θέση τους στη γη. Τη ζωή τους. Την αξιοπρέπειά τους. Την ελευθερία τους. Εννοείται πως όταν φτάσουμε στο σημείο να βλέπουμε το συνάνθρωπό μας να πεινάει, να παγώνει σ΄ενα παγκάκι, πρέπει να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο, εμείς οι ανώνυμοι, οι ένοχοι επίσης. Γιατί όλοι είμαστε ένοχοι για το κατασκεύασμα που ονομάσαμε πολιτισμό και που είναι το απόλυτο δείγμα νομιμοποιημένου κανιβαλισμού. Η διαφορά είναι πως οι φτωχοποιημένοι έχουν δικαίωμα να αλληλοβοηθηθούν, και όχι μόνο δικαίωμα αλλά υποχρέωση να δώσουν ένα χέρι ανθρωπιάς στο γείτονά τους, στον ανώνυμο που θα συναντήσουν στο δρόμο τους.

Αλλά αυτά τα κτήνη που υπολογίζουν τους ανθρώπους σαν νούμερα, που μετράνε την ανθρώπινη ζωή σαν εμπόρευμα, είναι εμετικό να τους βλέπεις να παριστάνουν τους φιλάνθρωπους. Λες και το φαΐ που έχουν κλέψει από τους πεινασμένους για να τρώνε εκείνοι με δέκα μασέλες είναι αυτονόητο και φυσική επιλογή. Λες και το να έχεις δέκα σπίτια κι ο άλλος ένα παγκάκι είναι φυσική τάξη των πραγμάτων κι όχι εγκληματική ενέργεια.

Όμως μπορούν και το κάνουν γιατί ποντάρουν στην αδυναμία των κοπαδιών να επαναστατήσουν ενάντια στους ασύδοτους χασάπηδες τους. Νοιώθουν δυνατοί όταν ένας δυστυχισμένος λέει ευχαριστώ καμπουριασμένος για την ελεημοσύνη που του δόθηκε και νοιώθει κι ευγνωμοσύνη αντί να φτύσει κατάμουτρα τον απατεώνα που τον κοροϊδεύει με τόσο θράσος.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα νοιώθουν πως αυτό που τους αξίζει στη ζωή είναι λίγα ψίχουλα ελεημοσύνης, τόσο θα υπάρχουν φιλάνθρωποι απατεώνες που θα νοιώθουν ήσυχοι τη συνείδησή τους. Κάθε πλάσμα πάνω σ΄αυτό το πλανήτη δεν ζητιανεύει τη τροφή του. Κυνηγάει, παλεύει, ρισκάρει τη ζωή του για να τη βρει. Δίνει μάχη μέσα στη ζούγκλα για να κερδίσει αυτό που του ανήκει. Από το ελάχιστο μυρμηγκάκι μέχρι τα μεγάλα αρπαχτικά. Μόνο ο άνθρωπος μέσα στη διεφθαρμένη αντίληψη της πραγματικότητας έχει δημιουργήσει αυτό το μόρφωμα που δεν μπορεί να ξεφύγει.

Κλάψτε λιγάκι για τους ανθρώπους που θα παγώσουν. Ρίξτε κι ένα ψίχουλο συμπόνοιας και μετά πηγαίνετε στους παπάδες να σας ευλογήσουν γιατί είσαστε άξια τέκνα του θεού, και μπορεί να καβατζώσετε καλό τραπέζι στην αιώνια ζωή που ονειρεύεστε πως θα έχετε.

Πηγή: Μαύρη Λίστα