Bourgeoisie au pouvoir : Le gouvernement des patrons

Depuis son élection, la majorité socialiste mène une politique tout aussi favorable au patronat que ses prédécesseurs de droite. Pas de quoi s’étonner  : ils font tous partie de la même classe, la bourgeoisie. Ce n’est pas la couleur des candidats qui peut inverser la vapeur mais la mise en place d’un pouvoir populaire.

Quelle est la différence entre le PS et l’UMP  ? Réponse  : la nature des promesses électorales. En janvier 2012 le candidat Hollande déclarait que son «  véritable ennemi [était] la finance  ». Il ajoutait qu’il comptait encadrer les bonus et supprimer les stock-options. Cette sortie électorale n’est compréhensible que dans le cadre des stratégies de communication habituelles pour accéder au pouvoir. Chirac avait la «  fracture sociale  », Sarkozy la promesse d’être le «  président du pouvoir d’achat  ». Mais derrière la verve électorale se cache la réalité plus terre-à-terre des politiques menées au service des capitalistes et des plus riches par leur plus solides alliés, les politiciens bourgeois.

Politique au service des patrons

Les deux premières années du quinquennat socialiste n’ont été qu’une succession de cadeaux faits au patronat et aux capitalistes. En octobre 2012 le gouvernement reculait devant le mouvement des «  pigeons  », des patrons de start-up, qui protestaient contre la taxation de leurs plus-values. Montant du cadeau  ? Environ 750 millions d’euros. En décembre 2012, suite au rapport de Louis Gallois (qui touche un salaire annuel de 2 millions d’euros), le gouvernement met en place le crédit d’impôt compétitivité emploi (CICE) qui équivaut à de nouvelles exonérations de cotisations sociales pour les entreprises et qui vise à «  alléger le coût du travail  ». Montant  : 13 milliards pour 2013 et 20 milliards pour 2014. Ce cadeau n’empêche pas Auchan, qui touche 120 millions d’euros au nom du CICE, de licencier 300 personnes. Au printemps 2013, le gouvernement entérine l’accord national interprofessionnel (Ani) qui légalise le racket patronal et facilite les licenciements. Résultats  ? Chez Renault, le blocage des salaires pour trois ans, une augmentation du temps de travail sans compensation et la destruction de 7500 emplois d’ici à 2016. Le ministre des patrons français Montebourg se félicite et parle de «  concessions réciproques  ».

Les capitalistes ont le pouvoir

Dernière mesure en date  : le fameux pacte de responsabilité . Le gouvernement promet 30 milliards d’euros d’exonération pour les entreprises en échange de créations d’emplois. Ce dispositif est inspiré du «  pacte de confiance  » proposé par le Medef en novembre 2014 qui réclame de nouvelles exonérations fiscales contre la création d’un million d’emplois. Ce ne sont ici que les exemples les plus marquants d’une politique au service des patrons. Car il y eut aussi, dans le cadre de la casse des retraites, l’allongement de la durée de cotisation pour les salarié-e-s en septembre 2013 ou encore la hausse de la TVA (défendue par le Medef) en janvier 2014. Le pacte de responsabilité proposé par Hollande ne constitue donc pas un tournant dans sa politique mais bien une continuité. Et cette continuité va bien au-delà du quinquennat socialiste puisqu’elle s’inscrit également dans les politiques menées par les gouvernements de droites précédents. Cette continuité est celle d’une même politique  : celle du capitalisme.

On pourrait rétorquer que les patrons se montrent plus agressifs contre un gouvernement socialiste que contre un gouvernement UMP et que près de 80 % des chefs d’entreprises ont voté pour Sarkozy en 2012. Ce à quoi on peut répondre qu’il ne s’agit là que de frictions entre différentes factions au sein d’une même classe sociale. La bourgeoisie, même si elle partage un ensemble d’intérêts communs, n’est pas une classe unie et il existe des concurrences à l’intérieur de celle-ci. De la même manière, le jeu électoral impose de se différencier de ses adversaires électoraux pour être élu. Mais derrière ces faux-semblants la logique est la même : le maintien au pouvoir d’une même classe sociale dont font partie, dans leurs différents positionnements au sein de celle-ci, les politiciens et les patrons.

La forte consanguinité entre patrons et politiciens est notamment due au fait, entres autres choses, qu’ils ont été formés dans les mêmes grandes écoles : ENA, Polytechnique, etc. La plupart des trajectoires professionnelles montrent des allers-retours continus entre le secteur privé et des postes dans le secteur public (ministères, postes de hauts fonctionnaires, grandes entreprises publiques, etc.). Cette connivence va donc bien au-delà d’une complicité occasionnelle. Elle est structurelle et c’est sur elle que repose le pouvoir des capitalistes. Rien d’étonnant donc à ce que les politiciens de droite comme de «  gauche  » mènent la même politique en usant du même langage mensonger  : «  coût du travail  », «  charges sur les entreprises  », «  compétitivité  », «  droit européen  » etc. Autant de termes masquant une réalité plus prosaïque : l’enrichissement continue d’une même classe de nantis reposant sur le travail de millions de salarié-e-s et de précaires. Si les chômeurs et chômeuses sont moins indemnisé-e-s ou si les salariés de Renault travaillent plus pour gagner moins ce n’est pas en vertu d’une règle économique abstraite ou d’un prétendu intérêt supérieur mais c’est uniquement pour financer le train de vie grandiloquent et luxueux d’une poignée d’individus.

Pour un pouvoir populaire

Le pouvoir politique n’a pas été contaminé ou soumis par le pouvoir économique des patrons. Il est le même pouvoir décliné en une multitude d’institutions et paré du même langage économique ou juridique (langage qui prétend à l’universalité pour mieux masquer les intérêts particuliers qui s’y expriment).

L’enjeu n’est donc pas de «  prendre les institutions  ». Défendre cette perspective c’est se reposer sur l’idée que ces institutions seraient des coquilles vides que l’on remplirait de bleu, de rose ou de vert au gré des élections. Or rien n’est plus faux. Ces institutions ne sont que le produit de la domination des capitalistes et en constituent un élément de stabilité.

L’enjeu dans les luttes d’aujourd’hui est la construction et le développement de contre-pouvoirs sur nos lieux de travail, d’études, de vie, qui reposent sur une solidarité de classe et qui soient à même d’attaquer le pouvoir des capitalistes, des patrons, et poser les bases d’un pouvoir populaire.

Tristan (AL Toulouse)

http://www.alternativelibertaire.org/?Bourgeoisie-au-pouvoir-Le

Μετά την εκλογή του (σοσιαλιστικού κόμματος), η σοσιαλιστική πλειοψηφία οδηγεί σε μια πολιτική εξίσου ευνοϊκή με αυτή των δεξιών προκατόχων της. Δεν εκπλήσσει τίποτα: είναι όλοι τους μέρος της ίδιας τάξης, της αστικής. Δεν είναι το χρώμα των υποψηφίων που μπορεί να «μετατρέψει/γυρίσει την παλίρροια», αλλά η εφαρμογή της λαϊκής εξουσίας.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο PS (Parti Socialist) και στο UMP (Union pour un Mouvement Populaire)? Απάντηση: η φύση των εκλογικών υποσχέσεων. Τον Ιανουάριο 2012 ο υποψήφιος Ολλαντ δήλωνε ότι ο αληθινός εχθρός του ήταν η χρηματοδότηση. Προσέθετε ότι υπολόγιζε να πλαισιώσει τα μπόνους και να αφαιρέσει τα δικαιώματα προαίρεσης αγοράς μετοχών. Αυτή η εκλογή δεν είναι κατανοητή παρά μόνο μέσα στο πλαίσιο των συνηθισμένων στρατηγικών επικοινωνίας για να ανέβεις στην εξουσία. Ο Σιρακ είχε το «κοινωνικό χάσμα», ο Σαρκοζι την υπόσχεση να είναι ο «πρόεδρος της αγοραστικής δύναμης». Αλλά πίσω από τον εκλογικό οίστρο κρύβεται μια πραγματικότητα πιο κοντά στις πολιτικές ίντριγκες, στην υπηρεσία των καπιταλιστών και των πιο πλουσίων, από τους πιο σταθερούς συμμάχους τους, τους αστούς πολιτικούς.

Πολιτική στην υπηρεσία των αφεντικών

Οι δυο πρώτες χρονιές της σοσιαλιστικής πενταετίας δεν ήταν παρά μια διαδοχή δώρων προς τους εργοδότες και τους καπιταλιστές. Τον Οκτώβριο του 2012 η κυβέρνηση οπισθοχώρησε μπροστά στο κίνημα των «περιστεριών» , τα αφεντικά start-up, που διαμαρτύρονταν ενάντια στη φορολόγηση των κερδών τους. Ύψος/ποσό του δώρου? Περίπου 750,000,000 ευρώ. Το Δεκέμβριο του 2012, μετά την έκθεση του Louis Gallois (που φτάνει ένα ετήσιο εισόδημα της τάξης των 2,000,000 ευρώ) η κυβέρνηση υλοποιεί/εισαγάγει την πίστωση φόρου ανταγωνιστικότητας εργασίας (CICE) που ισοδυναμεί με νέες απαλλαγές από τα κοινωνικά τέλη για τις επιχειρήσεις που δείχνουν να «ανακουφίζονται από το κόστος εργασίας». Ύψος: 13,000,000,000 για το 2012 και 20,000,000,000 για το 2014. Αυτό το δώρο δεν εμποδίζει τον Auchan, που αγγίζει τα 120,000,000 χάρη στο CICE, να απολύσει 300 άτομα. Την άνοιξη του 2013, η κυβέρνηση εγκρίνει την «Εθνική Διεπαγγελματική Συμφωνία» που νομιμοποιεί τον εργοδοτικό εκβιασμό και διευκολύνει τις απολύσεις. Αποτέλεσμα? Στη Renault, το πάγωμα μισθών για 3 χρόνια, την αύξηση του χρόνου εργασίας χωρίς αποζημίωση και την καταστροφή 7500 θέσεων εργασίας από τώρα μέχρι το 2016. Ο υπουργός των γαλλικών αφεντικών Moutebourg εκφράζει την ικανοποίησή του και μιλάει για «αμοιβαίες παραχωρήσεις».

Οι καπιταλιστές έχουν την εξουσία

Τελευταίο μέτρο σε ημερομηνία: το περίφημο «σύμφωνο υπευθυνότητας». Η κυβέρνηση υπόσχεται 30,000,000,000 ευρώ απαλλαγή για τις επιχειρήσεις σε αντάλλαγμα τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Η εν λόγω διάταξη είναι εμπνευσμένη από το «σύμφωνο εμπιστοσύνης» προτεινόμενο από τον Medef τον Νοέμβριο του 2014 που απαιτεί νέες απαλλαγές φόρων με αντάλλαγμα τη δημιουργία 1,000,000 θέσεων εργασίας. Αυτά εδώ δεν είναι παρά τα πιο εντυπωσιακά (σημ. άλλη λέξη ψάχνω εδώ,αν μπορεί να το αποδόσει κάποιος καλύτερα) παραδείγματα μιας πολιτικής στην υπηρεσία των αφεντικών. Επειδή υπήρχε επίσης, μέσα στο πλαίσιο της περίπτωσης των συντάξεων, η επιμήκυνση της διάρκειας της εγγραφής για τους μισθωτούς το Σεπτέμβριο του 2013 ή επίσης η αύξηση του ΦΠΑ (υπερασπιζόμενη από τον Medef) τον Ιανουάριο του 2014. Το σύμφωνο υπευθυνότητας προτεινόμενο από τον Ολλαντ δεν αποτελεί λοιπόν μια στροφή στην πολιτική του αλλά μια συνέχεια. Και αυτή η συνέχεια πάει πολύ πιο πέρα από την πενταετία των σοσιαλιστών αφού ταιριάζει επίσης στις πολιτικές ίντριγκες των προηγούμενων δεξιών κυβερνήσεων. Αυτή η συνέχεια είναι η ίδια πολιτική: αυτή του καπιταλισμού.

Θα μπορούσαμε να ανταπαντήσουμε ότι τα αφεντικά φαίνονται πιο επιθετικά εναντίον μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης απ’ ότι σε μια κυβέρνηση UMP και ότι περίπου το 80% των επιχειρηματιών ψήφισαν Σαρκοζί το 2012. Η απάντηση σ αυτό είναι ότι δεν πρόκειται παρά για τριβές μεταξύ δυο διαφορετικών φατριών μέσα στην ίδια κοινωνική τάξη. Η αστική τάξη, ακόμα και αν μοιράζεται ένα σύνολο κοινών συμφερόντων, δεν είναι μια ενωμένη τάξη και υπάρχει ανταγωνισμός και στο εσωτερικό της. Με τον ίδιο τρόπο το εκλογικό παιχνίδι επιβάλλει τη διαφοροποίηση από τους εκλογικούς αντιπάλους ώστε να εκλεγείς. Αλλά πίσω απ’ αυτά τα προσχήματα η λογική είναι η ίδια: η διατήρηση της εξουσίας της ίδιας κοινωνικής τάξης της οποίας είναι μέρος, παρά τις διαφορετικές θέσεις τους μέσα σ’ αυτή, οι πολιτικοί και τα αφεντικά.

Η δυνατή συγγένεια εξ’ αίματος μεταξύ των αφεντικών και των πολιτικών οφείλεται κυρίως στο γεγονός, μεταξύ άλλων, ότι έχουν «σχηματιστεί» από τα ίδια μεγάλα σχολεία: ΕΝΑ, Πολυτεχνείο κλπ. Τα περισσότερα επαγγελματικά μονοπάτια δείχνουν τα διαρκή allers-retours μεταξύ του ιδιωτικού τομέα και των θέσεων και των θέσεων στο δημόσιο τομέα (υπουργεία, υψηλόβαθμες θέσεις, μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις κλπ). Αυτή η συμπαιγνία πηγαίνει λοιπόν πιο μακριά από μια περιστασιακή συνενοχή. Είναι δομική και πάνω της στηρίζεται η εξουσία των καπιταλιστών. Τίποτα που να εκπλήσσει λοιπόν στο γεγονός ότι οι πολιτικοί της δεξιάς όσο και της «αριστεράς» οδηγούν στην ίδια πολιτική χρησιμοποιώντας την ίδια παραπλανητική γλώσσα: «κόστος εργασίας», «επιβαρύνσεις/δαπάνες για τις επιχειρήσεις», «ανταγωνιστικότητα», «ευρωπαϊκό δίκαιο» κλπ. Όλοι οι όροι που κρύβουν μια πραγματικότητα πιο τετριμμένη: ο συνεχής πλουτισμός της ίδιας τάξης πλουσίων που επαφίενται στην εργασία εκατομμυρίων μισθωτών και επισφαλών εργαζομένων. Αν οι άνεργοι/ες αποζημιώνονται λιγότερο ή οι μισθωτοί της Renault δουλεύουν περισσότερο για να κερδίζουν λιγότερα δεν υπάγονται σε ένα αφηρημένο οικονομικό κανόνα ή σε ένα υποτιθέμενο ανώτερο συμφέρον αλλά είναι μόνο για να χρηματοδοτήσουν τον μεγαλοπρεπή και πολυτελή τρόπο ζωής μιας χούφτας ατόμων.

Για τη λαϊκή εξουσία

Η πολιτική εξουσία δεν είναι μολυσμένη ή υποβάλλεται από την οικονομική εξουσία των αφεντικών. Είναι η ίδια παρακμάζουσα εξουσία σε ένα πλήθος θεσμών και μέρος της ίδιας οικονομικής ή νομικής γλώσσας (γλώσσα που προσποιείται την καθολικότητα για να κρύψει καλύτερα τα συγκεκριμένα συμφέροντα που εκφράζουν).

Η πρόκληση, λοιπόν, δεν είναι να «πάρουμε τους θεσμούς/δομές». Το να υπερασπίζεσαι αυτή την προοπτική είναι σαν να στηρίζεις την ιδέα ότι οι θεσμοί είναι «άδεια κελύφη» που γεμίζουν/καταλαμβάνονται (σημ. εδώ δεν μου ερχόταν η λέξη πχ καλύπτω μια θέση, παίρνω μια θέση. Ας το διορθώσει κάποιος ανάλογα με το νόημα της πρότασης) από μπλε, ροζ ή πράσινους κατά την κρίση των εκλογών. Ή αλλιώς, τίποτα δεν είναι πιο λάθος. Αυτοί οι θεσμοί δεν είναι παρά το προϊόν της κυριαρχίας των καπιταλιστών και αποτελούν ένα στοιχείο σταθερότητας.

Η πρόκληση συμμετοχής στους αγώνες σήμερα είναι η κατασκευή και η ανάπτυξη της αντιεξουσίας/αντι-ιεραρχίας στους χώρους εργασίας, σπουδών, ζωής, που θα βασίζονται στην αλληλεγγύη της τάξης και που θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την εξουσία των καπιταλιστών, των αφεντικών και να θέσουν τις βάσεις για τη λαϊκή εξουσία.

(σε ορισμένα σημεία δεν είναι καλή η μετάφραση αλλά δεν ήξερα τι άλλο να βάλω)

http://www.inout.gr/showpost.php?p=556321&postcount=5